با شروع قتل‌عام زندانیان، هاشمی رفسنجانی در خطبه‌های نماز جمعه در روز ۷مرداد ۱۳۶۷با هدف زمینه‌سازی برای کشتار بیشتر مخالفان و زندانیان سیاسی گفت: «اینایی که از زندونا آزاد کردیم رفتن سلاح گرفتن افتادن به جون مردم. اینا تو اسلام‌آباد رفتن از بیمارستان ۳۰تا مجروح رو بیرون کشیدن و به رگبار بستن…».
رفسنجانی بعد از این نیرنگ کثیف، با اشاره به فتنه مقاومت و ایستادگی مجاهدین گفت: «این یکی از فتنه‌هایی است که باید از میان می‌رفت و به این آسانی هم نمی‌شد این فتنه را خواباند و مدتها طول می‌کشید تا این بچه‌های متعصب فریب خورده‌ای که این همه به اینها در زندانها محبت شد، توبه‌شان را پذیرفتیم، به‌عنوان «تائب» بیرون آمدند و دوباره به آنجا رفتند و برگشتند که با ملت خودشان بجنگند و برای عراق جاسوسی کنند. این فتنه باید یک روزی ریشه‌کن می‌شد…».
درست یک هفته بعد یعنی روز جمعه ۱۴ مرداد آخوند موسوی اردبیلی در نمایش جمعه گفت: «مردم به ما فشار میارن که چرا اینارو نمی‌کشین؟…».
آخوند فلاحیان وزیر بدنام وزارت اطلاعات و طراح قتلهای زنجیره‌یی و مرگ مخالفان در داخل و خارج کشور به صراحت اعلام کرد که خمینی از روز اول حکم اعدام مجاهدین را صادر کرد و در جریان قتل‌عام یک هیأت ۳نفره انتخاب شدند تا ضمن تشخیص سرموضع ببینند چه کسانی را می‌شود اعدام نکرد:
«حکم منافقین و حکم گروه‌های محارب، اعدام است. این را هم امام فرمود، هم همه مراجع و هم قرآن...
قرار شد گروهی ۳نفره [نیری، رئیسی، پورمحمدی] از وزارت و دادستانی و کسانی که قاضی هستند و به بحث واردند، تعیین شود و اینها نظارت کنند و ببینند اگر کسانی قابل عفو هستند و می‌شود اعدام‌شان نکرد، اعدام نشوند. کار این گروه، این بود نه این‌که حکم اعدام داده باشند...»
0 نظرات:
ارسال یک نظر