محل تولد: قصرشیرین-روستای شکر آباد
سن: ۲۷
تحصیلات: دیپلم
محل شهادت: کرج
تاریخ شهادت: ۱۳۶۷
محل زندان: گوهردشت
عباس خاکسار، فرزند مردم مقاوم قصرشیرین، در سال ۱۳۴۰ در روستای شکرآباد (احمدآباد / ویسمراد) چشم به جهان گشود. او نوجوانی خود را در هنرستان صنعتی قصرشیرین، در رشته راهوساختمان گذراند و همزمان برای کمک به معیشت خانواده، در کورههای آجرپزی کار میکرد؛ محیطی سخت که او را از نزدیک با رنج، فقر و بیعدالتی اجتماعی آشنا ساخت و بذر عدالتخواهی را در جانش نشاند.
عباس از همان سالهای جوانی روحیهای مسئول، معترض و اجتماعی داشت و همراه با دوستانش در فعالیتها و اعتراضات مردمی شرکت میکرد. با آغاز جنگ ایران و عراق، او و خانوادهاش ناچار به ترک زادگاه و مهاجرت به کرمانشاه شدند؛ اما آوارگی و فشارهای جنگ، ارادهاش را برای ایستادگی در برابر ستم سست نکرد.
عباس خاکسار نخستینبار دستگیر شد و چهار سال از جوانیاش را در زندانهای رژیم گذراند. پس از آزادی، نهتنها از مسیر انتخابشده بازنگشت، بلکه آگاهانهتر و مصممتر به راه خود ادامه داد. در سال ۱۳۶۴ بار دیگر بازداشت شد و اینبار به ده سال زندان محکوم گردید. در همین دوران، تلاش کرد خود را به صفوف مجاهدین برساند، اما در مسیر خروج از کشور دستگیر و تحت شکنجههای سنگین قرار گرفت.
در زندان گوهردشت، عباس خاکسار یکی از زندانیان استوار و مقاوم بود. به روایتها، او چند ماه پیش از عملیات فروغ جاویدان، همراه با سه زندانی دیگر ـ داریوش رضایی، بهزاد پورنوروز و کورش کریمی ـ با کمک یکی از پاسداران هوادار مجاهدین از زندان دیزلآباد گریخت. آنان راهی مرز شدند، اما در مناطق کردنشین، احتمالاً به دست افراد «یکتی» دستگیر و تحویل رژیم شدند.
در روایت دیگری آمده است که عباس مدتی در شهرهای مختلف در تلاش برای وصلشدن به مجاهدین بود. شبی به خانه خانوادهای رفت و از آنان خواست کمکش کنند تا از مرز عبور کند. وقتی امکان کمک فراهم نشد، تا نیمههای شب با پدر خانواده درباره دامداری گفتوگو کرد و وانمود ساخت که برای خرید گوسفند آمده است؛ اما اندکی بعد، شناسایی و دوباره دستگیر شد.
سرانجام، در تابستان خونین ۱۳۶۷، عباس خاکسار در زندان گوهردشت، در جریان قتلعام زندانیان سیاسی، بههمراه هزاران مجاهد و مبارز سرفراز، به دار آویخته شد. پیکر او، همچون بسیاری دیگر از قربانیان آن جنایت بزرگ، مخفیانه در گورهای جمعی اطراف تهران–کرج به خاک سپرده شد؛ بینام، بینشان، اما با نامی جاودانه در حافظه مقاومت ایران.
رنج این خانواده تنها به عباس ختم نشد. دو پسرعموی او نیز قربانی سرکوب شدند:
غلامرضا خاکسار، کاندیدای مجلس شورای ملی از طرف مجاهدین در سال ۱۳۵۸، که در سال ۱۳۶۰ اعدام شد؛ و جهانبخش خاکسار که در سال ۱۳۶۳ به شهادت رسید.
عباس خاکسار، شهید قتلعام ۶۷، نماد ایمان، پایداری و وفاداری به آرمان آزادی است؛ انسانی که از کورههای آجرپزی تا سیاهچالهای گوهردشت، لحظهای از ایستادن در برابر ظلم بازنایستاد و جان خود را فدای شرافت و آزادی مردم ایران کرد.
0 نظرات:
ارسال یک نظر