منیره رجوی سمبل زندانیان قتل عام شده۶۷

منیره رجوی سال۱۳۲۹ در مشهد متولد شد. رژیم خمینی او را در تابستان سال۶۱ فقط به جرم اینکه خواهر رهبر مقاومت مسعود رجوی است دستگیر کرد. او پس از ۶سال اسارت، توسط دژخیمان خمینی در سال۶۷ تیرباران شد. 

مجاهد شهید منیره رجوی در زمان شاه، هنگامی که برادرش مسعود در زندانهای ساواک به‌سر می‌برد همراه با برادر بزرگترش دکتر کاظم رجوی دست به تلاش گسترده‌یی برای نجات جان مسعود زد. دکتر کاظم رجوی شهید بزرگ حقوق‌بشر که در سال که ۱۳۶۹ توسط تروریستهای اعزامی رژیم خمینی در ژنو به‌شهادت رسید، در کتاب ۱۱۰۰صفحه‌یی خود که گزارش مشروحی است از فعالیتهای جهانی که منجر به جلوگیری از اعدام مسعود توسط رژیم شاه گردید، دهها صفحه را به گزارش فعالیتهای منیره رجوی اختصاص داده است. نوشتن دهها نامه به نمایندگان پارلمان انگلستان، نامه‌نگاری به عفو بین‌الملل و پاسخ این سازمان که در آن به منیره اطمینان داده است تا آزاد شدن مسعود از زندان از تلاش باز نخواهد ایستاد، گوشه‌یی از این گزارش می‌باشد.

در پاییز سال۶۰ رژیم آخوندی تمامی اعضای خانواده مسعود رجوی را دستگیر کرد و منیره مجبور به اتخاذ زندگی مخفی شد. او در تابستان سال۶۱ همراه با همسر و دو فرزند خردسالش دستگیر شد. 
منیره در بیدادگاه رژیم به ۲سال حبس محکوم شده بود و باید در سال۶۳ آزاد می‌شد، اما خمینی هرگز او را آزاد نکرد بلکه نزدیک به ۷سال با وارد کردن سخت‌ترین فشارها و شکنجه‌های مستمر تلاش کرد تا او را درهم بشکند و با وادار کردن او به موضعگیری علیه مقاومت و به‌خصوص علیه رهبر مقاومت به جنبش ضربه بزند. دژخیمان خمینی از به‌کاربردن انواع شکنجه‌ها و رفتارهای ضدانسانی دریغ نکردند. اما وقتی تمام این وحشیگریها در برخورد با مقاومت سترگ مجاهد شهید منیره رجوی بی‌نتیجه ماند، خمینی تصمیم به اعدام او گرفت. 

یکی از هم‌زنجیران منیره رجوی درباره او می‌نویسد:

درست روز پنجم فروردین ۶۳ما را برای بازجویی به‌شعبه ۷بردند. حدود ۲۰نفر بودیم. منیره هم بود. پشت در اتاق بازجویی، در راهروی شعبه ۷منتظر نشستیم تا نوبتمان برسد.

آنجابرای اولین‌بار متوجه شدم که منیره ناراحتی قلبی دارد و حالش پیوسته بد می‌شود. آن شب همه‌مان تا نیمه‌های شب پشت در اتاق در راهرو منتظر بودیم. نه آب و غذا به‌ما دادند و نه حتی صدایمان زدند. فقط می‌خواستند با شنیدن صداهای داد و فریاد و شکنجه‌های دیگران زجرکشمان کنند.

منیره همان شب می‌گفت: «ای‌کاش می‌شد جای تک‌تک این بچه‌ها می‌رفتم شکنجه می‌شدم و هزارتا شلاق می‌خوردم». این حرفی بود که طی بیش از ۲ماه که با هم به‌بازجویی می‌رفتیم و شاهد شکنجه‌های بچه‌ها بودیم، بارها از او شنیدم. در تمام این دوره، اواخر شب اسمش را می‌خواندند و بعد از انبوهی کتک و فحش و بد و بیراه او را به‌بند می‌فرستادند. یک‌بار دیگر که کنارش نشسته بودم، گفت:

«من نمی‌توانم این‌طوری این‌جا بنشینم و شاهد این صحنه‌ها باشم. این وضع خیلی از شکنجه‌شدن زجرآورتر است». علاقه منیره به‌تک‌تک بچه‌ها و فشاری که این وضع به‌او وارد می‌کرد را حتی بازجوها هم فهمیده بودند. یک‌بار بازجویی آمد بالای سرمان، اسم هر کداممان را پرسید. به‌منیره که رسید یک لگد محکم به‌او زد و گفت: «خوب می‌دانم که دلت چه می‌خواهد ولی کور خوانده‌ای! آن قدر این‌جا بنشین که خشک شوی. ولی نمی‌برم آنجابزنمت که بعد برای برادرت قهرمان بشوی».

آخوند نیری، حاکم شرع اوین پشت اعدام شهید منیره رجوی بوده و اصرار داشته که این کار در اسرع وقت صورت بگیرد. دژخیمان خمینی منیره را ۴سال بعد از پایان دوران محکومیتش، در قتل‌عام۶۷ به دستور شخص خمینی اعدام کردند. 

منیره در هنگام شهادت ۳۸ساله و دارای دو فرزند بود. 
جرم منیره، هم‌چون تمامی زندانیان مجاهد قتل‌عام شده، پیوند داشتن با مسعود بود. اما بر خلاف نیات لئیمانه خمینی که به نسل‌کشی مجاهدین روی آورده بود؛ در خون پاک شهید منیره رجوی، خونهای تمامی مجاهدین قتل‌عام شده در شکنجه‌گاههای خمینی هر چه بیشتر با یکدیگر و در رهبری مقاومت عادلانه مردم ایران پیوند خورد.

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد

https://t.me/shahidanAzadai96