در سال۶۷ آن عاشقان شرزه، بیقرار آزادی با عشق بی پایان به آزادی و شور عدالتخواهی به پای چوبه‌های دار و میدانهای تیرباران شتافتند. آن روز آنها به روز پیروزی و آزادی یقین داشتند.
مغرور و سربلند
لبخند زد به مادر و در "آخرین وداع"
گفتا که: ای عزیزترین تکیه گاه من!
بشنو پیام ما:
ما کشتگان راه آزادی خلقیم ،غم مدار...
آری آنان یک‌صدا و یک فریاد، تنها فریادشان ایران بود و آزادی. آنان نوید طلوع روز پیروزی را از پشت میله‌های زندانهای تاریک به ما دادند.
بنگر به زمین ـ به جای پای یاران ـ
از باد شنو صدای پای یاران
بنشسته به روی پلك گل شبنم یـاد
از ژالـه شنو نوای نای یاران
در آخرین پنجشنبه سال، یادی کنیم از کسانی که شعله شورش و مقاومت را از سالهای نخستین حاکمیت ننگین خمینی روشن کردند. یاد کنیم از میلیشیاهای ۱۳ و ۱۴ساله از زنان شجاعی که بذر مقاومت و امید را در دل زندانها کاشتند. از مردان دلیری که پویندگان راه آنها در قیام آبان پا به میدان گذاشتند. مسیری که از آن زمان شروع شده و با کانون‌های شورشی دلاور تا برانداختن کاخ ظالمان ادامه دارد.
امروز به زیارت شهیدان در خاوران و بهشت رضا و بهشت سکینه و هر گور بی‌نشان از شمال تا جنوب ایران می‌رویم، یاد شهیدانی که در باغها و خانه‌ها آرمیده‌اند و فریادشان پیام مقاومت است و شورش و امید و عصیان.
درودهای بیکران ما به آرمیدگان خاوران و جای جای خاوران‌های ایران زمین.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
0 نظرات:
ارسال یک نظر