مجاهد شهید مرتضی تاجیک؛ نماد ایستادگی در قتل‌عام ۶۷

 

محل تولد: ورامين

سن: ۲۶

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: کرج

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

محل زندان: گوهردشت

زندگی و آغاز مبارزه

مجاهد شهید مرتضی تاجیک در سال ۱۳۴۱ در شهر ورامین چشم به جهان گشود. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در همین شهر گذراند و موفق به اخذ دیپلم شد. هنوز ۱۶ سال بیش نداشت که در جریان قیام مردم علیه دیکتاتوری شاه در سال ۱۳۵۷ حضور فعال داشت.

پس از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، در دبیرستان و از طریق دانش‌آموزان هوادار سازمان مجاهدین خلق ایران، با این سازمان آشنا شد. از همان زمان فعالیتش را با نهاد دانش‌آموزی شرق تهران آغاز کرد و هم‌زمان در ورامین، زادگاهش، نیز به جوانان هوادار سازمان یاری می‌رساند.

فعالیت‌های انقلابی و مردمی

مرتضی تاجیک به عنوان میلیشیایی پرشور، در فعالیت‌های گوناگون سازمان شرکت داشت:

فروش نشریه و حضور در جلسات و میتینگ‌ها

فعالیت‌های انتخاباتی اولین دوره ریاست‌جمهوری و مجلس شورای ملی

شرکت در تظاهرات اعتراضی علیه سیاست‌های سرکوبگرانه رژیم

او بارها مورد حمله چماقداران رژیم قرار گرفت اما با ایمان و عشق به مردم ادامه داد. در تابستان‌ها به کار کشاورزی می‌پرداخت و به روستاییان کمک می‌کرد. خودش می‌گفت: «می‌خواهم سختی کار این افراد را با دل و جان احساس کنم».

دستگیری و سال‌های زندان

در جریان تظاهرات ۲۹ خرداد در تهران، مرتضی دستگیر و به زندان اوین منتقل شد. از همان ابتدا برای حفاظت از هویت خود، نام مستعار مجتبی هاشم‌خانی را معرفی کرد. پس از بازجویی‌ها و شکنجه‌های طاقت‌فرسا، در بیدادگاه رژیم به ده سال زندان محکوم شد.

در سال ۱۳۶۱ به زندان قزلحصار و سپس به زندان گوهردشت منتقل شد. به دلیل حفظ هویت واقعی‌اش، هرگز ملاقاتی نداشت و خانواده‌اش سال‌ها بی‌خبر از او، به زندان‌های مختلف سرکشی کردند. حتی پدرش با نقشه‌ای تلاش کرد تا در داخل زندان ردی از او بیابد، اما موفق نشد.

مرتضی نزدیک به سه سال در سلول‌های انفرادی گوهردشت تحت شدیدترین فشارها قرار داشت، اما روحیه شکست‌ناپذیرش الهام‌بخش دیگر زندانیان بود. او حتی در انفرادی نیز با مورس و ابتکارهای دیگر، میان بندها ارتباط زنجیره‌ای برقرار می‌کرد.

قتل‌عام ۶۷ و شهادت

با صدور فتوای خمینی در تابستان ۱۳۶۷ برای قتل‌عام زندانیان سیاسی، مرتضی تاجیک از نخستین گروه‌هایی بود که در زندان گوهردشت به هیأت مرگ برده شد. او بر سر پیمانش با خدا و خلق ایستاد و سربلند به جوخه اعدام سپرده شد.

یکی از هم‌بندی‌هایش روایت کرده است:

«بچه‌ها ساعت‌های خود را در آورده بودند و روی ساک‌ها گذاشته بودند تا دست پاسداران نیفتد. روی دیوار اسامی کسانی که برای اعدام برده شده بودند نوشته شد: غلامرضا حسن‌پور، محسن مهدوی آبکناری، حسن سلیمانی، حسن فخاریان، مجتبی هاشم‌خانی (مرتضی تاجیک) و... روی دیوار نوشته بودند: "ما رفتیم و سلام ما را به مسعود و مریم برسانید."»

خانواده شهید

برادرش، مجاهد خلق مجتبی تاجیک نیز در سال ۱۳۶۱ به دست دژخیمان خمینی به شهادت رسید. خانواده پس از سال‌ها جستجو، سرانجام از طریق سیمای آزادی، تلویزیون ملی ایران از شهادت مرتضی آگاه شدند.

نتیجه‌گیری

شهید مجاهد مرتضی تاجیک نمونه‌ای درخشان از نسلی است که همه‌چیز خود را فدای آزادی مردم ایران کرد. او با ایستادگی در برابر شکنجه، سال‌ها مقاومت در زندان‌های اوین، قزلحصار و گوهردشت و سرانجام شهادت در قتل‌عام ۶۷، نامش را در تاریخ مبارزه برای آزادی جاودانه ساخت.