محل تولد: تهران
سن: ۲۸
تحصیلات: دیپلم
محل شهادت: تهران
تاریخ شهادت: ۱۳۶۷
قاسم دیانت در شهریور ۱۳۳۹، در محله جوادیه تهران به دنیا آمد. تحصیلات خود را تا اخذ دیپلم در تهران ادامه داد و از سال ۱۳۵۶، همراه برادرش که دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف بود، به دانشگاه رفت و آمد داشت. در همان محیط با خواندن زندگینامهها و دفاعیات شهدای سازمان مجاهدین خلق که بین دانشجویان دستبهدست میشد، با مسائل سیاسی آشنا شد و از همان زمان، همپای دانشجویان، در اعتراضات و تظاهرات مردم علیه حکومت سلطنتی، حضوری فعال داشت.
آشنایی با آرمان مجاهدین و آغاز فعالیت حرفهای
در پاییز ۱۳۵۷، قاسم در مواجهه با اعضای سازمان مجاهدین که تازه از زندان شاه آزاد شده بودند، شیفته اخلاق، تواضع و از خودگذشتگی آنان شد و آرمان والای آزادی مردم را از نزدیک مشاهده کرد. پس از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، فعالیت حرفهای خود را در انجمن محلات جنوب تهران (انجمن توحیدی پیام) آغاز کرد. قاسم با تواضع و از خودگذشتگی و ارتباط فعال با مردم، توانست تعداد زیادی از جوانان را جذب انجمن کند و محبوبیت و احترام بالایی در میان آنان پیدا کرد.
دستگیری و شکنجه پس از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰
قاسم در تجمعات و تظاهرات پیش از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ حضوری فعال داشت. روز ۲۷ خرداد همان سال، همراه با نزدیک به ۹۰ نفر دیگر برای برگزاری یک تظاهرات اعتراضی جمع شدند که مورد هجوم وحشیانه پاسداران خمینی قرار گرفتند. پاسداران با پرتاب گاز اشکآور و ضرب و شتم، همه نفرات را دستگیر و به کمیته منتقل کردند و چند روز بعد به گاوداری صالحآباد برده شدند و تحت شکنجههای مستمر قرار گرفتند.
قاسم و همرزمانش در مقابل شکنجه مقاومت کردند و حتی نام خود را به دژخیمان نگفتند. روز ۹ تیر ۱۳۶۰، بازداشت شدگان به زندان اوین منتقل شدند و تحت شکنجههای شدید قرار گرفتند. پس از به هلاکت رسیدن کچویی، رئیس زندان اوین، مقامات زندان با ترس و وحشت، همه ۹۰ نفر را محاکمه و ۱۵ نفر را اعدام کردند و به سایرین حکم حبس ۱۰ تا ۱۵ سال یا حبس ابد دادند. قاسم به ۱۵ سال زندان محکوم شد.
مقاومت در زندان و انتقال به قزلحصار
دژخیمان زندان اواخر تیرماه ۱۳۶۰، اکیپ ۹۰ نفره را به زندان قزلحصار منتقل کردند و بار دیگر تحت شکنجه قرار گرفتند. قاسم از جمله نفراتی بود که با روحیه شاداب و سرزنده در برابر فشار دژخیمان سر خم نکرد و الهامبخش همبندان خود شد. در سال ۱۳۶۲، تحت فشار افکار عمومی و فعالیتهای سازمان، مدت حبس اکیپ پیش از ۳۰ خرداد به ۵ سال کاهش یافت و قاسم در خرداد ۱۳۶۵ آزاد شد.
بازگشت به فعالیت و دستگیری مجدد
قاسم بلافاصله پس از آزادی با تلاش بسیار، با تعدادی از زندانیان آزاد شده و اعضای سابق انجمن پیام رابطه برقرار کرد و دوباره به سازمان وصل شد. در زمستان ۱۳۶۵، تلاش کردند تا از کشور خارج شوند و به پایگاههای سازمان در مناطق مرزی بپیوندند، اما در فرودگاه مهرآباد شناسایی و دستگیر شدند و به زندان اوین بازگردانده شدند. پاهای قاسم از شدت کابلها ورم کرده و شبیه بالش شده بود. او مجدداً محاکمه و به ۶ سال زندان محکوم شد. روحیه بالا و شادابی او در زندان زبانزد همبندانش بود.
شهادت در قتلعام ۱۳۶۷
در ۱۰ مرداد ۱۳۶۷، قاسم در سلول انفرادی قرار داشت و با همرزمی از طریق مورس متوجه حضور او شد. چند روز بعد، در بند عمومی، دژخیم زندان ناصری پرسید چه کسی در محاکمه حاضر نشده است؛ قاسم دستش را بلند کرد و بلافاصله برای حضور در مقابل هیأت مرگ برده شد. این مجاهد دلیر و سرموضع، در جریان قتلعام زندانیان سیاسی سال ۱۳۶۷، به فتوی خمینی جلاد، به همراه هزاران مجاهد دیگر سربدار شد و جان خود را فدای آرمان رهایی و آزادی مردم ایران نمود.
خانواده وی پس از تلاش و پیگیری، در شهریورماه ۱۳۶۷ از شهادت او مطلع شدند، اما مقامات جنایتکار از تحویل پیکر یا اعلام محل دفن او خودداری کردند.
🕊️ یاد و راه شهید قاسم دیانت، همواره الهامبخش مقاومت، ایستادگی و فداکاری در راه آزادی خواهد بود.
0 نظرات:
ارسال یک نظر