يك كهكشان گل سرخ را درنَوَرديديم
تا بهخورشيد رسيديم
و آنجا بود كه طلوع زمين را
ديديم
از پس غروب مرداني با سينههای خورشيدی.
نسلی بيگانه با معماری عقيم آب و هندسه نزول
سرِ صخره
با پيشاني موج ميشكند.
جنگاور كوچك نابرابر!
هستی خونين دريا ارمغان توست.
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://t.me/shahidanAzadai96
0 نظرات:
ارسال یک نظر