با عشق به اشرف، با لبخند تا چوبه دار… -روایتی از زندگی و شهادت مجاهد خلق فریده گوهرنیا

 

محل تولد: کرمانشاه

شغل: دانش آموز

سن: ۲۳

تحصیلات: دبیرستان

محل شهادت: کرج

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

محل زندان: گوهردشت

 

ای کاش! می‌توانستم در قرارگاه اشرف باشم

فریده گوهرنیا، مجاهد شهیدی از دیار کرمانشاه، در سال ۱۳۶۷ در جریان قتل‌عام زندانیان سیاسی به‌دست دژخیمان رژیم خمینی، سربدار شد.

او دانش‌آموزی جوان، ساده و صمیمی بود که تنها آرزویش، وصل به سازمان و رسیدن به قرارگاه اشرف بود؛ همان‌جا که از آن به عنوان «بهشت واقعی» یاد می‌کرد.

فریده در سال ۱۳۶۳ در زندان با یکی از همرزمان خود آشنا شد. در محوطه هواخوری، در غیاب نگهبان، دقایقی کوتاه را به گفت‌و‌گو درباره سازمان، آرمان‌ها و آینده اختصاص می‌دادند.

بعدتر به زندان دیزل‌آباد منتقل شدند و تا سال ۱۳۶۵ هم‌بند یکدیگر بودند. فریده در تمام آن مدت، پرانرژی، مهربان، متین و صمیمی بود؛ دختری که حتی در تاریک‌ترین روزهای زندان، به دیگران روحیه می‌داد.

او و همبندش، پس از آزادی، با تمام وجود به دنبال راهی برای رسیدن به سازمان بودند. هر سرنخی، هر تماس، هر مسیر ممکن را امتحان می‌کردند. از سنقر کلیایی تا ارومیه، از خانهٔ هواداران تا مسیرهای مرزی ناشناخته، فریده با روحیه‌ای خستگی‌ناپذیر به دنبال وصال بود.

در یکی از این تلاش‌ها، شبانه راهی مرز شدند. ساعت‌ها از باغ‌ها و مسیرهای خاکی گذشتند تا شاید بتوانند از مرز عبور کنند. اما بامداد، درست وقتی که تنها برای یک ساعت استراحت کرده بودند، مأموران رژیم آن‌ها را یافتند و دستگیر کردند.

او سپس به زندان گوهردشت منتقل شد؛ جایی که فریده با مجاهد شهید میترا جلالی همبند شد. هر دو فعالانه در برقراری ارتباط با سایر زندانیان مشارکت داشتند. شجاعت فریده مثال‌زدنی بود؛ حتی وقتی توپ بازی‌شان به پشت‌بام می‌افتاد، بی‌اعتنا به نگاه نگهبانان، خودش بالا می‌رفت و آن را می‌آورد.

او همیشه مشتاق شنیدن خبری از رهبری مقاومت بود. وقتی تلویزیون رژیم ناخواسته تصویر یا نامی از برادر مسعود را نشان می‌داد، فریده ذوق‌زده آن را برای همه توضیح می‌داد. بارها تکرار می‌کرد:

«ای کاش می‌توانستم در قرارگاه اشرف باشم؛ آنجا یک بهشت واقعی است…»

سرانجام، همین دلدادگی به آرمان و عشق به رهبری، دژخیمان را به جنون کشاند و در جریان قتل‌عام زندانیان سیاسی در مرداد ۱۳۶۷، فریده را نیز به صف سربداران پیوست.

او رفت، اما رد لبخندها و جسارتش، هنوز در خاطرات همبندانش زنده است؛

دختری که با چشم باز، به طناب دار بوسه زد…

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96