رضا امینی از سنقر تا گوهردشت؛ ایستاده تا آخر

 

محل تولد: سنقر

سن: ۲۸

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

 

 رضا امینی در سال ۱۳۴۰ در شهر سنقر و در خانواده‌ای روشن و آگاه چشم به جهان گشود؛ خانواده‌ای که فضای آن از همان ابتدا با دغدغه آزادی و عدالت گره خورده بود. رضا تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم ادامه داد، اما آموزش واقعی او از سال‌های نوجوانی و در بطن مبارزه شکل گرفت؛ جایی که آموخت آزادی بهایی دارد و ایستادگی انتخابی آگاهانه است.

در سال‌های پرالتهاب پیش از قیام ۱۳۵۷، رضا همواره در صف نخست تظاهرات علیه دیکتاتوری شاه حضور داشت. خیابان برای او فقط محل اعتراض نبود؛ میدان تعهد بود. پس از پیروزی قیام، مسیرش را آگاهانه ادامه داد و به جمع هواداران سازمان مجاهدین خلق پیوست و فعالیت‌های سیاسی خود را با جدیت بیشتری دنبال کرد.

با آغاز موج گسترده دستگیری‌ها در سال ۱۳۶۰، رضا که هنوز دانش‌آموز بود، بازداشت شد و به زندان دیزل‌آباد کرمانشاه انتقال یافت. از آن زمان تا سال ۱۳۶۷، هفت سال تمام از عمر جوانی‌اش را پشت دیوارهای زندان گذراند؛ سال‌هایی آمیخته با فشار، شکنجه و آزمون‌های سنگین. اما رضا در همان فضای خفقان، تسلیم نشد.

هم‌بندانش از او به‌عنوان انسانی سرشار از امید و زندگی یاد کرده‌اند؛ کسی که با ورودش به هر بند، روحیه می‌آورد و فضا را زنده می‌کرد.

«رضا هر جا بود، دل‌ها گرم می‌شد؛ انگار امید با او نفس می‌کشید.»

رضا تنها شهید خانواده نبود. معصومه امینی دخترعمویش، در قتل‌عام ۱۳۶۷ در تهران اعدام شد. مهدی امینی پسرعمویش، در سال ۱۳۶۰ در تبریز جان باخت. همچنین سید نصرالله حسینی و علی ثامنی از بستگان نزدیک او نیز در تابستان ۶۷ سربدار شدند. خانواده‌ای که نامش با ایستادگی گره خورده است.

سرانجام، رضا امینی در سال ۱۳۶۷، در زندان گوهردشت تهران، در جریان قتل‌عام زندانیان سیاسی، به شهادت رسید؛ بی‌آن‌که از موضعش عقب بنشیند یا بر باورش معامله کند.

رضا امینی و خانواده‌اش، تنها نام‌هایی در تاریخ نیستند؛

آنها نماد نسلی‌اند که یک شهر، یک ملت، و یک آینده، وامدار فداکاری‌شان است.

ادامه مطلب

اصغر رادمنش، سروِ استوار قتل‌عام ۶۷

 

محل تولد: کرمانشاه

شغل: سیم پیچی آرمیچر

سن: ۲۵

تحصیلات: دبیرستان

محل شهادت: کرج

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

با یاد مجاهد شهید علی‌اصغر رادمنشیان (رادمنش)؛ جوانی از دیار کرمانشاه که از نخستین سال‌های نوجوانی، شراره‌های مقاومت در نگاهش موج می‌زد و روحش هرگز در قفس هیچ استبدادی آرام نمی‌گرفت.

اصغر رادمنش، متولد ۱۳۴۲، در همان سال‌های دبیرستان راه خود را شناخت؛ راهی که با شعارنویسی‌های شبانه علیه دیکتاتوری شاه آغاز شد و با گام‌نهادن در مسیر مبارزه سازمان‌یافته همراه با مجاهدین خلق عمق و معنا یافت. پس از پیروزی قیام ۵۷، به انجمن جوانان هوادار مجاهدین پیوست و در کوچه‌پس‌کوچه‌های کرمانشاه و شهرهای اطراف، پیام آزادی‌خواهی و برابری را به مردم می‌رساند؛ پیامی که با صدایی رسا، خستگی‌ناپذیر و پرشور از او جاری می‌شد.

اما تابستان ۱۳۶۰، فصلی دیگر بود؛ فصلی که با موج دستگیری‌ها، اصغر را نیز در کام تیره‌چال‌های رژیم بلعید. او سه سال در زندان ماند؛ سال‌هایی سراسر شکنجه، فشار و محرومیت، اما هیچ شکنجه‌ای نتوانست شعله امید و جسارت را در وجودش خاموش کند. پس از آزادی، همچون رود خروشان دوباره به مسیر مبارزه بازگشت.

با دوستان نزدیکش، از جمله اکبر بیژنی و شماری از یاران هم‌بندی، تصمیم گرفت خود را به صفوف مجاهدین خلق برساند تا مبارزه‌اش را در سطحی بالاتر ادامه دهد. اما سال ۱۳۶۶، در چابهار، هنگام حرکت دستگیر شد. باز هم شکنجه، باز هم مقاومت. پس از مدتی به زندان گوهردشت منتقل شد؛ همان زندانی که در تابستان خونین ۱۳۶۷، به قتلگاه هزاران مجاهد خلق شهید تبدیل شد.

در آن روزها که مرگ در راهروهای گوهردشت می‌چرخید، اصغر رادمنش با قامتی آراسته به ایمان، امید و پایداری، راهی را انتخاب کرد که همه زندگی‌اش مقدمه آن بود. او آخرین قدم خود را با سربداری پرافتخار برداشت و در کنار یاران مقاومش، نام خود را در دفتر سرخ‌فام شهیدان قتل‌عام ۶۷ حک کرد.

اصغر فقط یک مبارز نبود؛ یاری بود پرنشاط، مهربان، شوخ‌طبع و گرم‌دل. حتی در تاریک‌ترین روزهای زندان، با لبخند و روحیه‌اش به دل‌های خسته جان تازه می‌بخشید. او همواره چراغ امید بود؛ چراغی که امروز نیز در خاطر یارانش و در تاریخ مبارزه آزادی‌بخش مردم ایران می‌درخشد.

یادش زنده، راهش مانا، و لبخند همیشگی‌اش همچنان بر پیشانی مقاومت حک‌شده است.

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

ادامه مطلب

علی ثامنی سربدارِ سنقر – شهید قتل‌عام ۶۷

 

محل تولد: سنقرکلیایی

شغل: -

سن: ۲۸

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

علی ثامنی، فرزند دلیر سنقرکلیایی، در سال ۱۳۴۰ چشم به جهان گشود؛ جوانی آرام، استوار و برخاسته از دل مردمی که بهای آزادی را خوب می‌شناختند. تحصیلاتش را تا مقطع دیپلم ادامه داد و از همان روزهای نوجوانی، در خیزش بزرگ ۱۳۵۷ در کنار مردم معترض شهرش حضور داشت؛ حضوری که آغاز راهی شد که بعدها به سرنوشت او گره خورد.

پس از پیروزی قیام، علی با هواداران مجاهدین خلق همراه شد؛ انتخابی آگاهانه که مسیر زندگی و مبارزه‌اش را مشخص کرد. فعالیت‌های سیاسی‌اش در این دوران، تلاشی بود برای آگاهی‌بخشی و پیگیری آرمانی که به آن باور داشت.

در تابستان ۱۳۶۰ دستگیر و مدتی در زندان محبوس شد، اما زندان و شکنجه نتوانستند اراده‌اش را درهم بشکنند. پس از آزادی، دوباره در پی یافتن راهی برای پیوستن به رزمندگان آزادی برآمد؛ اما بار دیگر بازداشت شد و این‌بار او را به اوین و سپس به گوهردشت منتقل کردند.

سرانجام در تابستان خونبار ۱۳۶۷، هنگامی که هزاران زندانی سیاسی در بی‌دادگاهی چند دقیقه‌ای سر بدار شدند، علی ثامنی نیز سربلند و استوار به کاروان شهیدان قتل‌عام ۶۷ پیوست؛ جوانی ۲۸ ساله که با ایمانی روشن، جان خود را در راه باورش فدا کرد.

خانواده‌ی ثامنی نیز بهای سنگینی پرداخت. سید نصرالله حسینی، دایی او، و دو تن از بستگانش—مهدی در سال ۱۳۶۰ و معصومه امینی در همان سال—همگی در مسیر مقاومت جان باختند؛ خانواده‌ای که نامش در تاریخ سنقر به‌عنوان نماد ایستادگی ثبت شد.

یاد علی ثامنی؛ جوان سربدار سنقر و شهید قتل‌عام ۶۷، همچنان چون شمعی افروخته در حافظه مردم منطقه و نسل‌های آزادی‌خواه باقی خواهد ماند.

ادامه مطلب

فرنگیس محمدرحیمی؛ عطّارِ مقاومت، آواز جاودان اوین

 

محل تولد: تهران

شغل: -

سن: ۳۰

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

محل زندان: اوین

فرنگیس محمدرحیمی، زن مجاهد خلق و دختر برخاسته از کوچه‌پس‌کوچه‌های تهران، در سال ۱۳۳۷ چشم به جهان گشود؛ دختری که از همان نوجوانی روحی شوریده در جست‌وجوی آزادی داشت. پس از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، راه خود را در هواداری از سازمان و آرمان رهایی‌بخش مردم ایران یافت؛ راهی که بهای آن را با تمام هستی‌اش پرداخت.

رژیم آخوندی مهری را در خرداد ۱۳۶۰ بازداشت و به زندان اوین منتقل کرد؛ جایی که از نخستین لحظات، درس استواری، هوشیاری و آزادگی را در سخت‌ترین شرایط نوشت. او در میان میلیشیاهای بازداشت‌شده‌ی بهار ۶۰، از همان ابتدا با مقاومت خستگی‌ناپذیرش بازجویان را درمانده ساخته بود. در روزهایی که زندانیان برای حفظ هویت و روح مقاومت، نام‌های گل‌ها، پرندگان و شاعران را برای یکدیگر برمی‌گزیدند، مهری نام «عطّار» را بر خود نهاد؛ نامی که بعدها همچون لقب شجاعت بر پیشانی‌اش ماندگار شد.

مهری محمدرحیمی، با روحی سرشار از شعر و زیبایی، همیشه با واژگان نور و شور در دل تاریک سلول‌ها، گرمی و امید می‌پراکند. صدای مشاعره‌ها و بیت‌هایی که از زبان او جاری می‌شد، نفس زندان را می‌شکافت و به جان دیگر زندانیان قوت می‌بخشید.

در همان سال‌ها، وحشیگری دژخیمان اوین نیز از مقاومت ستبر او بی‌وقفه می‌جوشید. یک‌بار مجتبی حلوایی – از دژخیمان نامدار اوین – او را از میان سلول بیرون کشید و زیر ضرباتش فریاد می‌زد: «از دست شما ذله شده‌ایم؛ نمی‌دانیم با شما چه کنیم!» این فریاد، مهر تأییدی بود بر پیروزی مقاومت مهری و شکست اراده شکنجه‌گران.

با آغاز قتل‌عام ۱۳۶۷، مهری قهرمان به بند ۲۰۹ منتقل شد؛ جایی که هیأت مرگ در کمین هزاران مجاهد خلق نشسته بود. مهری در ۳۰ سالگی، استوار بر عهدی که با خدا و خلق بسته بود، همچون سی‌هزار مجاهد قهرمان سربدار شد و نام خود را در سرود جاوید آزادی ثبت کرد.

اما خانواده محمدرحیمی تنها یک ستاره تقدیم راه آزادی نکردند.

سهیلا، خواهر کوچکتر مهری، که او نیز در مسیر پیوستن به ارتش آزادیبخش دستگیر شده بود، در قتل‌عام ۶۷ سربدار شد.

هوشنگ، برادرشان و دانشجوی مهندسی پلی‌تکنیک، پس از ده سال زندان در سال ۷۲ ربوده و سربه‌نیست گردید.

عزیز، دیگر برادرشان و از فعالان چریک‌های فدایی خلق، در مرداد ۶۰ تیرباران شد.

خانه‌ای که چهار فرزندش را برای آزادی ایران تقدیم کرد، به نماد ماندگار یک خاندان قهرمان بدل شد.

فرنگیس محمدرحیمی، «مهری عطّار»، نه تنها یک نام، بلکه یک پرچم است؛ پرچم زیبایی، آگاهی، عشق به انسان و مقاومت تا آخرین دم. یادش در مسیر آزادی ایران، همچون شعری که هرگز خاموش نمی‌شود، زنده و تابناک می‌ماند.

ادامه مطلب

نامی که خاموش نشد؛ مجاهد شهید حسن فرحبخش، گمنامِ سربلند قتل‌عام ۶۷

 

محل تولد: گنبد کاووس

شغل: -

سن: ۲۶

تحصیلات: -

محل شهادت: -

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

مجاهد شهید حسن فرحبخش، جوان ۲۶ساله و برآمده از شهر گنبد کاووس، در تابستان خونین ۱۳۶۷ به‌دست پاسداران جنایتکار به شهادت رسید؛ جوانی که نامش در میان هزاران ستاره فروغ آزادی، هرچند بی‌عکس و بی‌خاطره، اما آشکارا می‌درخشد.

حسن از آن شهیدانی است که رژیم آخوندی کوشید ردّشان را پاک کند، اما حقیقت راه آنان همواره از دل تاریکی عبور می‌کند و به روشنی می‌رسد.

امروز ما به‌دنبال بازسازی زندگی این قهرمان هستیم. از هم‌میهنان عزیز درخواست می‌کنیم اگر عکسی، خاطره‌ای یا اطلاعاتی از این مجاهد شهید دارند، آن را به نشانی زیر ارسال کنند تا نام و راهش جاودانه‌تر گردد:

aida.nikjo@gmail.com

با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید

https://t.me/shahidanAzadai96

ادامه مطلب

عباس افغان؛ دانشجویی که حتی شکنجه، سکوت را از او نگرفت

 

محل تولد: آمل

سن: ۲۷

تحصیلات: دانشجو

محل شهادت: کرج

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

محل زندان: گوهردشت

مجاهد شهید عباس افغان در سال ۱۳۴۰ در آمل به دنیا آمد. در ۱۷سالگی، هم‌زمان با شعله‌ور شدن انقلاب ضدسلطنتی، با سازمان مجاهدین خلق آشنا شد و خیلی زود به یکی از فعال‌ترین چهره‌های انجمن دانش‌آموزان مسلمان آمل تبدیل شد.

سال ۱۳۵۸، با قبولی در کنکور، وارد دانشگاه علم و صنعت تهران شد و در انجمن دانشجویان مسلمان فعالیتش را ادامه داد؛ همرزمانش او را دانشجویی پرعاطفه، مسئولیت‌پذیر و همیشه پیش‌قدم توصیف کرده‌اند.

پس از کودتای فرهنگی و بسته‌شدن دانشگاه‌ها، عباس به آمل بازگشت و در انجمن محلات به کار سیاسی و اجتماعی ادامه داد تا اینکه در تابستان ۱۳۶۰ دستگیر و به زندان اوین منتقل شد.

در زندان، او یکی از چهره‌های مقاومت بود؛ بارها زیر شدیدترین شکنجه‌ها قرار گرفت، بارها به سلول انفرادی برده شد، و فشارهای جسمی و روحی او را تا مرز اختلالات روانی برد. با این وجود، زندانبانان می‌دانستند که عباس سمبل پایداری است؛ سمبلی که باید به هر قیمت خاموش شود.

در سال ۱۳۶۷، در جریان قتل‌عام زندانیان سیاسی، او را به گوهردشت منتقل کردند. یکی از هم‌بندی‌هایش می‌گوید:

«هیچ‌کس فکر نمی‌کرد عباس را برای اعدام ببرند. اما روز ۱۲ مرداد، در راهروی مرگ، حمید عباسی (حمید نوری) اسمش را خواند و او را به صف اعدامی‌ها برد.»

در بیدادگاه، وقتی قاضی مرگ، آخوند نیری، از او پرسید اتهامت چیست؟

عباس با صدایی رسا و بدون لرزش پاسخ داد:

«سازمان مجاهدین خلق ایران»

همین یک جمله، آخرین شلیک مقاومت او بود؛ جمله‌ای که نامش را در کارنامه خونین و پرافتخار شهیدان مجاهد خلق جاودانه کرد.

ادامه مطلب

محمدتقی رهنمانیا؛ سرفرازِ تبریز و مجاهد خلقِ سربدارِ قتل‌عام ۶۷

 

محل تولد: تبريز

شغل: کارخانه ریسندگی

سن: ۳۰

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: تبریز

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

محمدتقی رهنمانیا، متولد ۱۳۳۷ در تبریز، جوانی برخاسته از دل بازار این شهر بود؛ جایی که پدرش از چهره‌های سرشناس و مورد اعتماد اصناف به شمار می‌رفت. اما محمدتقی راه دیگری را انتخاب کرده بود؛ راهی که نه با رفاه، بلکه با ایمان، ساده‌زیستی و فداکاری معنا می‌یافت. او از طریق پسرعمویش داوود در سال ۱۳۵۵ با سازمان مجاهدین خلق ایران آشنا شد و از همان آغاز، روح پرشور و آگاهش در مسیر مبارزه رشد کرد.

پس از پیروزی انقلاب، در سال ۵۸ تمام وقت در بخش بازار و اصناف سازمان فعالیت می‌کرد و مسئولیت این بخش را برعهده گرفت. حضورش در میان بازاریان، صداقت و شخصیت نافذش، او را به چهره‌ای قابل اعتماد و اثرگذار بدل کرده بود. اما در تابستان ۱۳۶۰، رژیم ضدبشر او را بازداشت کرد و ابتدا به ۱۲ سال زندان محکوم شد. گرچه حکم او کاهش یافت، اما به‌دلیل جایگاه اجتماعی‌اش در تبریز، هرگز آزادش نکردند.

محمدتقی نمونه کم‌نظیری از ساده‌زیستی و بخشش بود؛ خانواده‌اش مرفه بودند، اما او در بند همواره با حداقل امکانات زندگی می‌کرد و هرچه برایش می‌آوردند، بی‌هیچ نام و نشانی به دیگر زندانیان می‌بخشید. جانش را برای سخت‌ترین آزمایش‌ها آماده کرده بود و ایمان ریشه‌دارش به آرمان مجاهدین و عشق ویژه به برادر مسعود، او را به مجاهدی بی‌بازگشت و مقاومی استثنایی تبدیل کرده بود.

لبخند همیشگی‌اش حتی پس از شکنجه‌ها، روحیه‌اش را در چهره‌اش حک می‌کرد و همین او را در چشم هم‌زنجیران به سرداری بزرگ بدل ساخته بود؛ سرداری که پشت هر ضربه دشمن، باز هم با لبخند و استواری برمی‌خاست. هیبت و قاطعیتش چنان بود که پاسداران جرأت نمی‌کردند به او نزدیک شوند؛ او با پایداری و مواضع سرخ‌گونش، دشمن را همیشه مأیوس می‌کرد.

در زندان، از عناصر اصلی تشکیلات بود؛ ورزش‌های جمعی، برنامه‌های گروهی، شعر و ترانه‌خوانی‌—به‌ویژه ترانه‌های مقاومت فلسطین—فضای یخ‌زده بند را می‌شکست و روح زندگی و مقاومت می‌دمید. هر لحظه را هدفمند می‌زیست و این روش را به دیگران نیز می‌آموخت.

با افزایش فعالیت‌هایش، دژخیمان او را همراه چند زندانی مقاوم دیگر به بند ۹، بند تنبیهی، منتقل کردند. فشارها بیشتر شد اما او همچنان سربلند و استوار ایستاد، بی‌آنکه ذره‌ای از روحیه‌اش کاسته شود.

سرانجام در قتل‌عام ۱۳۶۷، در تبریز، محمدتقی رهنمانیا با همان رشادت و قاطعیتی که عمری با آن زیسته بود، در آخرین نبردش با دشمن ضدبشر ایستاد. او با انتخاب آرمان آزادی و کلمه مقدس «مجاهد»، داغ ننگ تسلیم را بر سینه آخوندهای مرتجع کوبید و عهدش با خدا و خلق را تا آخرین دم به‌جا آورد.

نام او اکنون همچون ستاره‌ای سرافراز بر آسمان مقاومت مردم تبریز و ایران می‌درخشد.

ادامه مطلب

داوود کریم‌آبادی؛ مجاهد خلق سربدارِ قتل‌عام ۶۷

 

محل تولد: کریم آباد - گرگان

سن: ۲۶

تحصیلات: دیپلم

محل شهادت: تهران

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

محل زندان: اوین

داوود کریم‌آبادی، فرزند کریم‌آبادِ گرگان، از همان سال‌های نخستین جوانی با انتخابی آگاهانه راه مجاهد خلق را در پیش گرفت؛ راهی سرشار از ایمان، شور، و تعهد به آزادی مردم ایران. با دیپلمی که در دست داشت و قلبی لبریز از آرمان، در فاز سیاسی هواداری، در رژه‌های میلیشیا و سخنرانی‌ها حضوری فعال و پرشور داشت و هر قدمش نشانی از پایبندی به مقاومت سازمان‌یافته بود.

با گسترش موج سرکوب در سال ۱۳۶۰، به دلیل شناخته‌شدن و تهدید دائمی دشمن ضدبشر، راهی مشهد شد؛ آنجا کار کرد، زیست، و لحظه‌ای از پیگیری مأموریت آزادی‌خواهانه‌اش دست نکشید تا سرانجام روند خروجش فراهم شد. در سال ۱۳۶۴ از کشور خارج گردید و در آن سوی مرزها در فعالیت‌های مالی و اجتماعی سازمان مشارکتی پرتلاش داشت. اما روح داوود در قالب کار اداری نمی‌گنجید؛ او دل در گرو میدان نبرد آزادی داشت.

به منطقه نزد رزمندگان مجاهد خلق رفت و از همان‌جا مأموریتی خطیر بر دوش او گذاشته شد: بازگشت به قلب میهن اشغال‌شده. داوود این مأموریت را بی‌درنگ پذیرفت. اما در ورامین، هنگام ورود، با پاسداران ضدبشر درگیر شد؛ در نبردی نابرابر زخمی گردید و به اسارت درآمد. دشمن او را به اوین منتقل کرد؛ جایی که هزاران مجاهد خلق با سرفرازی و استقامت، تاریخ آزادی را رقم زدند.

داوود کریم‌آبادی، این جوان ۲۶ سالهٔ دلیر، سرانجام در قتل‌عام ۱۳۶۷، در تهران، سربدار شد؛ اما شکوه ایستادگی‌اش در حافظهٔ مقاومت باقی ماند. او رفت، اما راهش به‌مثابه پرچمی برافراشته در باد آزادی، زنده و پایدار ماند.

ادامه مطلب

رجب؛ کشاورز دلاوری که ایلوار را به مقاومت معنا کرد

 

محل تولد: گرگان

شغل: کشاورز

سن: ۲۵

تحصیلات: متوسطه

محل شهادت: گرگان

تاریخ شهادت: ۱۳۶۷

با یاد مجاهد شهید رجب رستمانی ایلوار؛ فرزند دلیر گرگان، کشاورز ۲۵ ساله‌ای که سادگی روستایی، صلابت یک انسان آزاده و روح یک مجاهد خلق را در وجود خود جمع کرده بود.

رجب در روستای ایلوار بزرگ شد؛ روستایی که زمین‌هایش را شخم می‌زد و دل مردمش را با صداقت و جوانمردی‌اش آباد می‌کرد. اما با گسترش سرکوب و حضور چماقداران رژیم در مناطق مختلف گرگان، روستا به صحنه زورگویی و ظلم تبدیل شد.

رجب، جوانی که تن به تحقیر و دیکتاتوری نمی‌داد، بارها با چماق‌بدستان درگیر شد و از مردم و شرافت روستا دفاع کرد. شدت درگیری‌ها به‌حدی رسید که برای حفظ جان خود و ادامه مبارزه، ناچار شد به تهران نزد اقوام دورش پناه ببرد.

محبوبیت رجب چنان بود که حتی زمانی که در زندان بود و تنها یک ماه به پایان حکمش باقی مانده بود، هر بار که مرخصی می‌گرفت، مردم روستای ایلوار دسته‌جمعی به استقبالش می‌آمدند. دور او حلقه می‌زدند، با او راه می‌رفتند و با آرزوی بازگشت دائمی‌اش لحظه‌شماری می‌کردند.

رجب نه فقط یک کشاورز، که تکیه‌گاه عاطفی و نماد مقاومت مردم روستا بود.

اما پس از پایان آن مرخصی، هنگامی‌که با وجدان آسوده به زندان بازگشت، رژیم دیگر هرگز او را آزاد نکرد.

در تابستان ۱۳۶۷، هنگامی‌که قتل‌عام هزاران زندانی مجاهد خلق به فرمان خمینی آغاز شد، رجب رستمانی نیز در همان موج جنایتکارانه، به کاروان شهیدان سربدار پیوست.

در سکوتی سنگین، بی‌هیچ دادگاه واقعی و بی‌هیچ خبری به خانواده‌اش، این فرزند پاک ایلوار در شمار شهدای قتل‌عام ۶۷ جان باخت؛ جوانی که قلب مردم روستا با نامش می‌تپید و دلشان با یادش گرم بود.

یادش گرامی و راهش پررهرو باد.

ادامه مطلب